Któregoś dnia zastałam Abrachiła przy gorączkowej krzątaninie, polegającej głównie na maniackim i nerwowym pucowaniu sprzętu, pojazdu, jak również i siebie.

Wprawdzie Abrachił, jak na warunki pracy, jest człowiekiem naprawdę schludnym, jednak polerowanie tarczy do racic flanelką i szorowanie własnych paznokci szczotką ryżową polaną tak na węch domestosem wydało mi się grubą przesadą, zapytałam więc, czy spodziewa się wizyty popa czy rabina? Abrachił zaśmiał się nerwowo i nieuważnie, nie przerywając ww. czynności, po czym wyjawił, że jedzie na robotę. Do Niemiec. Do ZACHODNICH Niemiec, jak stanowczo podkreślił.