Abyśmy nie tracili zbyt wiele czasu w domu, nauczycielka na koniec każdej lekcji dawała nam kilka-kilkanaście minut na czytanie wybranej przez nas lektury. Gdy zbliżał się już wyznaczony termin, kobieta zauważyła, że jestem jeszcze głęboko w lesie, wiele nie przeczytałem i specjalnie nie wyrażałem zainteresowania. Ponagliła mnie, abym w takim razie poświęcił czas w domu. Zapewniłem, że szybko czytam i spokojnie się wyrobię.

Jak nietrudno się domyślić, dzień przed prezentacją byłem GŁĘBOKO W DUPIE. Miałem przekartkowane zaledwie kilka stron, z których i tak nic nie wyniosłem. W zamian wypożyczyłem film i obejrzałem go dokładnie. DWA RAZY.


Skleciłem prezentację na szybko i byłem w miarę gotowy zaprezentować się przed klasą. Treść mniej więcej znałem, dorzuci się kilka bzdur od siebie plus subiektywne opinie co sądzę o pisarstwie Kinga, które znalazłem gdzieś w necie. Pytań od ludzi z klasy się nie bałem, bo i tak przecież nikt tej książki nie czytał, a film to i ja widziałem. DWA RAZY.
Jedyne czego się bardzo obawiałem, to pytanie od nauczycielki. Cały czas sceptycznie się na mnie patrzyła i słuchała z przekąsem. To bardzo popularna książka i ONA z pewnością ją przeczytała. Wiedziała, że miałem niewiele czasu, żeby ją przeczytać i to w dodatku na tyle dokładnie, by móc o niej swobodnie opowiadać. Nie trzeba być geniuszem, żeby nabrać podejrzeń.
Ona wiedziała. Ja wiedziałem, że ona wie...
Zgodnie z przewidywaniami pytania z klasy nie nastręczyły problemów. W końcu odwróciłem się w kierunku nauczycielki i przygotowałem się na cios.
Kobieta uśmiechnęła się i spokojnie zapytała:

Świetnie. W takim razie powiedz mi, jakie są podstawowe różnice między książką a filmem?

Kur*a! To była jedna z tych chwil, w których serce na moment przestaje bić. Ratunek nadszedł z najgłębszych rezerw intelektualnych mojego mózgu, o które nigdy bym się nie podejrzewał:

Przykro mi. Nie wiem.... Nie widziałem filmu.