Edison, Jobs i inni. Czy każdy geniusz musi być dupkiem?

Wielkim umysłom pozwala się na wiele. Akceptuje się ich społeczne ułomności, uznając, że nie można być doskonałym we wszystkim. Wybacza im się nie tylko towarzyskie potknięcia, ale wręcz zwyczajne chamstwo, w dziwnym przekonaniu, że normy zachowania i konwenanse są tylko dla przeciętnych. I utwierdza w przekonaniu, że dla reszty już możliwość stąpania po tej samej planecie razem z „geniuszem” to zaszczyt, co ci zresztą skrzętnie wykorzystują…

Chciwość

Jak wielcy wynalazcy radzą sobie z brakiem pomysłów? Możliwości jest naprawdę wiele, a mimo to często praktykowana jest… kradzież. Istnym mistrzem przypisywania sobie cudzych zasług był Thomas Alva Edison, który zarejestrował ponad 1000 patentów. Optymistycznie byłoby zakładać, że jest autorem choćby połowy z nich.

Nie zmienia to faktu, że Edison wiele potrafił i wiele osiągnął własną ciężką pracą. Był zdolnym przedsiębiorcą i doskonałym naukowcem. Miał wizję i umiał ją realizować, pokonując przeciwności losu. W myśl znanej niestety zasady „po trupach do celu”.

Cudze pomysły pożyczać lubi też Mark Zuckerberg, założyciel Facebooka, a zarazem najmłodszy miliarder, uchodzący za cudowne dziecko świata nowoczesnych technologii. To prawda, zbudował największy w historii portal społecznościowy, którego istnienie - w przeciwieństwie do wszystkich poprzedników - wydaje się niezagrożone. To prawda, zarobił pieniądze, o jakich niektórym nawet się nie śni. To znakomite osiągnięcia, na które jednak cieniem rzuca się fakt, że pomysł na przedsięwzięcie Zuckerberg ukradł kolegom, którzy zwrócili się do niego o pomoc.

Bez grzechu nie był też Steve Jobs, który już na samym początku - jeszcze podczas pracy dla Atari - okradł swojego przyjaciela Steve’a Wozniaka. Umówieni byli na podział wynagrodzenia po połowie. Tymczasem Jobs zainkasował od Atari 5 tysięcy, a Wozniakowi powiedział tylko o 700 dolarach i z tej puli „sprawiedliwie” wydzielił mu połowę. Wozniak z czasem dowiedział się o oszustwie, ale zdołał przejść nad nim do porządku dziennego. Byli przyjaciółmi i współpracowali do śmierci Jobsa.

Arogancja

Ten sam Jobs zasłynął nieszablonowym traktowaniem współpracowników. O symbiozie nie było mowy. Jednym z jego ulubionych zajęć było wzajemne napuszczanie na siebie grup pracowników. Twierdził, że w ten sposób motywuje ich do bardziej intensywnej pracy. Co przekładało się zresztą na nieludzki 80-godzinny tydzień pracy. Czy poświęcenie przekładało się na zadowolenie prezesa? Nic z tych rzeczy. Wystarczył najdrobniejszy znak, że coś mogłoby pójść nie tak, a Jobs brał się do zwalniania.


Innym z nawyków Jobsa było parkowanie sportowego mercedesa (do którego samo wsiadanie było już gimnastyką) na miejscu dla niepełnosprawnych. Każdy, kto miał nieszczęście trafić do jednej windy z Jobsem, wystawiał się na żart o zwolnieniu. Ni z tego, ni z owego Jobs krzyczał, że zwalnia pracownika, by po pewnym czasie powiedzieć, że żartował. Lub nie…


Wspomniany wcześniej Edison wdał się w spór z Teslą o to… o co właściwie mogliby kłócić się dwaj wynalazcy? Tak, najgłupsze pomysły wchodzą w rachubę. Otóż Edison i Tesla postanowili, nie przebierając w środkach, posprzeczać się o wyższość prądu stałego nad prądem przemiennym tudzież odwrotnie. Edison był tak zawzięty, że posunął się nawet do traktowania prądem szczeniaków i obwieszczania ludziom - „patrzcie, przemienny zabija!”.

Gówniany charakter

Edison, Jobs, Zuckerberg… Nikola Tesla też zresztą nie należał do osób, z którymi chciałoby się spędzać wolny czas. Arystoteles był tak wielkim seksistą, że jego poglądy na temat kobiet inspirowały nawet muzułmanów! Bić kobiety uwielbiał znany miłośnik pokoju i - według wielu - muzyczny geniusz John Lennon. Arcymistrz szachowy Bobby Fischer był z kolei zaangażowanym antysemitą. Nienawidził też USA, gdzie spędził większość życia. Obok genialnej gry w szachy, zasłynął pochwalaniem ataków na World Trade Center.



Steve Jobs - tak, znowu on - zdecydował, że Apple nie dołoży już ani grosza do jakiejkolwiek akcji charytatywnej. Henry Ford był jednym z największych antysemitów w historii - a o jego zaangażowaniu w tej kwestii najlepiej świadczy fakt, że Hitler uważał go za wzór do naśladowania; miał nawet jego portret w gabinecie. Ford jest też jedynym Amerykaninem wymienionym z imienia w Mein Kampf. Newton uwielbiał się o wszystko kłócić, często dla samej zasady.

Co stanowi przyczynę? Czy jest jakaś określona zależność, która powoduje, że wielu tych, którzy osiągnęli sukces (i mowa o większym sukcesie niż C-klasa w leasingu) robi się nie do zniesienia? A może ujawnia się tylko prawdziwy charakter człowieka, gdy temu wydaje się, że ma już wszystko? Żaden wariant nie wydaje się optymistyczny.

Źródła: 1, 2, 3, 4, 5