Spójrz uważnie na poniższe zdjęcie. Czy to część sztuki nowoczesnej? Pola ryżowe zarośnięte truskawkami? Fabryka barwników po nalotach dywanowych? Zastanów się i sprawdź swoją odpowiedź poniżej.
Bojownik Ziolopex regularnie odwiedza ten oto przybytek polskiej służby zdrowia i oddaje tam krew. Ostatnio napisał do nas "W RCKiK w Kielcach znalazłem nietypowy pojemnik. Nie bardzo wiem jak mógłbym im pomóc w wypełnieniu go". Zobaczysz go w dalszej części artykułu.
Razu pewnego (tuż po ucieczce z ruskich kazamatów) strumień życia zaniósł Abrachiła na głęboką wieś na obrzeżach Bieszczad. Było to dobre miejsce na przeczekanie nieciekawych czasów, w zaciszu hodowli koników, w otoczeniu pól, lasów i niezwykłych okazów fauny ludzkiej. Abrachił zajmował się tam felczerską robotą, zaopatrując w pomoc medyczną rzeczone koniki w pierwszej kolejności, następnie bydełko, trzódkę, mniejsze żywiołki i wreszcie, w miarę potrzeb, ludzi. Robota dość spokojna, ale ze względu na region słabo płatna. Nie odmówił więc, kiedy księżulo z pobliskiego kościółka poprosił go o pomoc.
Mianowicie, zachorował był stary kościelny – niezbędna pomoc na małej, wiejskiej parafii. Choroba, chociaż trudno ją nazwać nieoczekiwaną bądź zaskakującą (marskość wątroby), objawiła się jednak na tyle nagle, aby trudno było zorganizować szybkie zastępstwo. A Abrachił nadawał się świetnie, Biblię bodajże lepiej od księżula znając, a i z obrządkami w różnych religiach zaznajomiony. A że prawosławny? Że z żydowskiej rodziny? Grunt, że uczciwy i wierzący osobnik, który nigdy nikomu nie odmówił w potrzebie.
Koniec końców, wszystko szło dobrze aż do podniesienia, kiedy to księżulo standardowo łyknął z kielicha. Łyknął, zakrztusił się, zbladł, sczerwieniał i rozkaszlał, po czym przychodząc do równowagi ostrożnie odłożył kielich, łypiąc na niego podejrzliwie. Podejrzliwość ta ulatniała się z jego oblicza wraz z nabieraniem głębszej barwy i nachodzeniem mimowolnego wyrazu błogości na to rzeczone oblicze. Resztę mszy odprawił w wyraźnie znakomitym nastroju, przy czym współczynnik dobrego humoru wzrastał geometrycznie z postępem czasu. Podczas komunii klepał jowialnie wiernych po ramieniu, a żeńskie duszyczki to i poniżej ramienia jakby; ogłoszenia rozpoczął optymistycznie od: „Sursum corda!”, a skończył jeszcze radośniej: „wesołego Alleluja” (budząc tym trochę popłochu w nieprędkich umysłach swych parafian, próbujących pospiesznie przestawić się z grudnia na kwiecień). A na koniec, po błogosławieństwie, życzył wiernym stosunkowo miłego weekendu. Szczęściem, zrozumiała go głównie młódź i nie wiedzieć czemu bardzo się rozradowała.
Tak zatem, historia ta zakończyła się ogólną radością, księżulo po dojściu do pełnej przytomności nie wszystko pamiętał i o ile wypominał trochę Abrachiłowi beztroskę i samowolę, o tyle Abrachił z kolei wyrzucał księdzu zupełny brak treningu, czego skutkiem jest, iż spiritus quidem promptus est, caro autem infirma.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą